Mewa Śmieszka

Śmieszka jest biała z jasnopopielatymi grzbietem i skrzydłami, przy czym dłoń (zewnętrzna krawędź skrzydła) jest biała, a końcówki lotek pierwszego rzędu czarne.  W szacie godowej popielate barwy przybierają błękitny odcień, ale najbardziej  charakterystyczną cechą jest wówczas ciemnoczekoladowa głowa – trochę tak, jakby Śmieszka zakładała kominiarkę. W szacie spoczynkowej na białej głowie zaznaczają się jedynie  dwie ciemne, rozmyte plamki – jedna nad okiem, druga za uchem. Ciemnoczerwone dziób i nogi po sezonie lęgowym  jaśnieją – stają się bardziej pomarańczowe, a na dziobie zaznacza się czarna końcówka. W upierzeniu młodych ptaków jest dużo brązów i szarości. Choć Śmieszka jest wielkości gołębia, te ostatnie czują przed nią respekt. Jest szybka, zwrotna i zwykle trzyma się w większych lub mniejszych grupach. Szczególnie podczas żerowania nadrabia głosem i piracką pewnością siebie, co dodatkowo onieśmiela potencjalnych konkurentów.

Jak rozpoznać Śmieszkę po głosie?

Krótkie kek lub kekekek albo natarczywe, pojedyncze lub powtarzane krriarr lub kierr. Bywa głośna – szczególnie w koloniach lęgowych lub większych, żerujących stadach, kiedy hałas może być wręcz przytłaczający.

Śmieszkę spotkamy w pobliżu rzek, zbiorników wodnych,  w rejonach nadmorskich, ale często też w miastach, na wysypiskach śmieci, na pastwiskach w dolinach rzek, świeżo skoszonych łąkach oraz oranych albo bronowanych polach, gdzie żeruje bezpośrednio za maszynami. Na zimę pozostaje na miejscu, gromadząc się w nadmorskich lub przyrzecznych miejscach, gdzie woda nie zamarza, niestety często też w miejscach zrzutów ścieków. Część ptaków odlatuje do zachodniej i południowej Europy, do Afryki, nad Morze Czarne lub w cieplejsze rejony Azji. Na czas lęgów najchętniej zajmuje wyspy na rzekach, jeziorach czy w nadmorskich lagunach.

Śmieszka gniazduje w koloniach liczących od kilku do nawet kilkunastu tysięcy gniazd. Obowiązuje hierarchia – starsze i/lub dominujące osobniki zajmują miejsca w centralnej części, mniej narażonej na ataki drapieżników. W koloniach Śmieszki można często zaobserwować przedstawicieli innych gatunków, m.in. perkozy i kaczki, korzystające z ochrony jaką zapewniają im bardziej odważne i waleczne mewy. Ale nawet im nie zawsze udaje się skutecznie odstraszyć intruzów – Lisy czy Norki Amerykańskie. Dlatego zdarza się, że przyrodnicy zakładają pastuchy wokół wysp, na których gniazduje Śmieszka.

Do budowy gniazda służą przede wszystkim szczątki roślin, z których w zależności od uwilgotnienia podłoża Śmieszka buduje kopczyk dochodzący do nawet 40 cm wysokości. Samica składa zazwyczaj 3 jaja, które wysiaduje na zmianę z samcem. Jeśli lęg zakończy się niepowodzeniem, Śmieszka wyprowadza kolejny. Lęgi mogą paść nie tylko ofiarą drapieżników, ale też konfliktów w zbyt gęsto zasiedlonych koloniach lub nawet inwazji meszek kąsających zarówno pisklęta jak i ptaki dorosłe, co w końcu może zmusić te ostatnie do porzucenia gniazd. Innym niebezpieczeństwem jest zalanie gniazd w wyniku nagłego podniesienia się stanu wody, albo przeciwnie – silnego obniżenia się poziomu wód i połączenia wyspy lęgowej ze stałym lądem, co z kolei ułatwia dostęp różnym naturalnym drapieżnikom, domowym psom i kotom oraz ludziom. Dawniej jaja Śmieszki były powszechnie wybierane przez ludzi w celach konsumpcyjnych.