Na bagnach i nad wodą

Nasz największy ptak siewkowy - wielkości dużej wrony, tyle że na długich nogach, z długą szyją i charakterystycznym, bardzo długim, zagiętym ku dołowi dziobie. Ten dziób u samicy jest zwykle dłuższy. One też bywają trochę większe od swoich partnerów. Oboje są szaro-beżowi z gęstym kreskowaniem na całym ciele.

Kulik Wielki jest prawdziwą ozdobą terenów podmokłych – spotykany na łąkach, pastwiskach, otwartych bagnach i mokradłach. Przechadza się dostojnie niczym staroświecki urzędnik, sięgając po duże owady, ślimaki, dżdżownice, małże i różne bezkręgowce – również te ukrywające się w miękkiej glebie lub mule, które sprawnie sonduje długim dziobem.

Ptaki wracają na swoje tereny lęgowe w marcu i kwietniu. Po przylocie rozpoczynają się toki, podczas których Kuliki wzbijają się wysoko trzepocząc szybko skrzydłami, aby następnie opaść na ziemię lotem szybującym. Dużo jest przy tym pięknych, fletowych gwizdów i zawołań. Słychać wówczas charakterystyczne „kuliiik”… I od razu wiadomo skąd się wzięło jego imię – sam je woła. Nie tylko po polsku.

Para razem buduje gniazdo na ziemi, ukrywając je gdzieś w kępie traw. Najczęściej cztery gruszkowate i stosunkowo duże jaja pokryte są doskonałym wzorem maskującym - jak to u siewkowców. Zresztą odważne Kuliki dobrze sobie radzą z większością intruzów. Nic dziwnego, że wiele bardziej nieśmiałych ptaków chętnie zakłada swoje gniazda w sąsiedztwie pary Kulików, korzystając z ich parasola ochronnego. Długowieczne Kuliki łączą się w pary na życie – jeśli tylko dopisze im szczęście.

Migracja powrotna rozpoczyna się pod koniec lata. Kuliki zimę spędzają w zachodniej i południowej Europie oraz wzdłuż linii brzegowej Afryki. Niektóre - chociażby w zachodniej Polsce. …O ile tylko aura na to pozwoli.

W Polsce lęgnie się ok. 650-700 par Kulików – z tendencją spadkową. Zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk – w tym przede wszystkim melioracje i intensyfikacja rolnictwa, silna penetracja terenów lęgowych oraz polowania na trasach migracji.