Wodnik

Wodnik jest najwyżej wielkości gołębia. Wierzch głowy, kark, grzbiet oraz skrzydła są brązowe, upstrzone czarnymi pręgami i plamkami. Ubarwienie to kontrastuje z szaroniebieskim kolorem brzucha, piersi, szyi oraz pozostałej części głowy.

Boki ptaka w tylnej części ciała udekorowane są nieregularnymi biało-czarnymi prążkami. Spod zadartego ogona wygląda białe podogonie. Nogi z długimi, rozczapierzonymi palcami ułatwiają chodzenie po grząskim gruncie oraz zanurzonej w wodzie roślinności. Poza tym, że samce są trochę mniejsze od samiczek, u Wodników brak dymorfizmu płciowego. Pisklęta pokryte są czarnym puchem. Kiedy podrosną przypominają dorosłe ptaki, ale od spodu są jaśniejsze, szaro-płowe (a nie szaroniebieskie).

Jak rozpoznać Wodnika po głosie?

Głos Wodnika przypomina kwiczenie lub chrząkanie. Może dlatego na Islandii zwany jest błotną świnią. W każdym razie dźwięki te musiały budzić duży niepokój i prawdopodobnie stąd w naszym języku został nazwany imieniem słowiańskiego demona zamieszkującego mokradła – Wodnika.

Wyobraź sobie, że wracasz po ciemku drogą w sąsiedztwie bagien czy nadrzecznych szuwarów, a tu nagle mrożący krew w żyłach ryk lub chrząkanie. Skojarzenie budzi się samo… Lecz spokojnie, to tylko mały ptaszek oznacza swój rewir lub broni go przed intruzami tego samego gatunku.

Tereny podmokłe i bagienne są królestwem Wodnika. Najlepiej, gdy woda nie jest zbyt głęboka. Najczęściej kryje się w gęstych szuwarach, które opuszcza tylko z rzadka, i jeśli w ogóle to np. w pogoni za uciekającym pokarmem. Zdemaskowany lub przestraszony natychmiast wraca do swoich zarośli i znika nam z oczu, jakby się w nich rozpłynął. Jest krótkodystansowym ptakiem wędrownym. Na zimę udaje się tam, gdzie wody nie zamarzają. Nielicznie zimuje również w Polsce, zwłaszcza podczas łagodniejszych zim, w zachodniej części kraju.

Gniazdo buduje w ukryciu. Ma ono postać głębokiej czarki uwitej z dostępnych, odpowiednio miękkich pędów i łodyg oraz liści – najchętniej trzciny i pałki wodnej. Składa w nim od 6 do 10 kremowych, brązowo-nakrapianych jaj, z których po trzech tygodniach wykluwają się młode. Pisklaki szybko opuszczają gniazdo, ale przez dłuższy czas zdane są jeszcze na pomoc rodziców, którzy wspólnie wodzą je i karmią.

Po około dwóch miesiącach stają się samodzielne i często pomagają wodzić rodzeństwo z drugiego lęgu. Pokarmem Wodnika są drobne bezkręgowce, ryby, ślimaki, małe żaby i raki, a zimą również delikatniejsze części roślin i nasiona. Jednak na tym jego menu się nie kończy! Jest postrachem dla innych drobnych zwierząt – przeciskając się przez zarośla łowi niewielkie gryzonie, wyjada z gniazd jaja oraz pisklęta. Wszystko co mniejsze, nie może czuć się w jego pobliżu bezpiecznie.