Uszatka Błotna

Bardzo elegancka sowa o smukłej pochylonej do przodu sylwetce, wielkością zbliżona do Wrony. Uszatka Błotna ma wyraźnie zaznaczoną białobeżową szlarę, a tzw. uszy, zwykle niewidoczne, zaznaczają się głównie w momentach zaniepokojenia lub zainteresowania czymś.

Uwagę przyciąga także kontrastujący ciemny „makijaż” wokół neonowo żółtych oczu. Całość nadaje jej tajemniczego i jednocześnie dzikiego wyglądu. Wierzch ciała w kolorze żółtobrązowym z mocnym ciemnym plamkowaniem. Pierś i brzuch beżowobrązowe, podłużnie kreskowane. Skrzydła długie, od spodu jasne, z ciemnymi zakończeniami oraz widocznym podczas lotu wzorem półksiężyca.

Na ogonie Uszatki Błotnej widoczne jest poprzeczne prążkowanie. Dymorfizmu płciowego brak w upierzeniu, ale samice przeważnie większe. Wypluwka średnich rozmiarów w kolorze szarym i ciemnoszarym o nieregularnym poszarpanym kształcie.

Jak rozpoznać Uszatkę Błotną po głosie?

Uszatka Błotna jak na sowę odzywa się bardzo rzadko. Głosy godowe i terytorialne – ciche i często powtarzane hu-hu-hu-hu-hu – mogą kojarzyć się ze śpiewem Dudka. Dodatkowo, aby wzbudzić zainteresowanie, samce wykonują w powietrzu pokazy akrobatyczne klaszcząc przy tym skrzydłami.

Odpowiednio do nazwy, sowa ta zamieszkuje i poluje na otwartych terenach podmokłych. Bagna, mokradła, wrzosowiska, torfowiska, turzycowiska, podmokłe łąki oraz otwarte doliny rzeczne, to miejsca gdzie może się nam udać spotkać Uszatkę Błotną.

Sowy Błotne są ptakami częściowo wędrownymi. W Polsce gniazdują sporadycznie i nieregularnie, głównie w dolinie Biebrzy i Narwi. Pojedyncze pary osiedlają się czasami na Lubelszczyźnie oraz w rejonie Dolnej Odry. Wiosną i jesienią przelatujące lub koczujące osobniki mogą być widywane są na terenie całego kraju.

Przeważnie dzienna, Uszatka Błotna na polowania wybiera się głównie o zmierzchu i o świcie. Pożywienia poszukuje podczas dość niskiego i kołyszącego się lotu patrolowego. Od czasu do czasu zawiśnie w powietrzu, żeby lepiej zlokalizować swoją ofiarę lub zweryfikować cel – albo będzie go wypatrywać z zasiadki na słupku czy z wierzchołka krzewu. Głównym składnikiem jej diety są drobne gryzonie, przede wszystkim norniki. Zapoluje także na ryjówki, myszy, młode ptaki, płazy, jaszczurki i owady. W okresie urodzaju magazynuje zdobyty pokarm, zwykle bezpośrednio przy gnieździe.

Terytorium poszczególnych par zmienia się w zależności od dostępności pożywienia. Kiedy jedzenia jest dużo, zdarza się, że sowy te gniazdują w bliskiej odległości, tworząc małe, luźne kolonie. Gniazdo Sowy Błotnej to zagłębienie w ziemi ukryte pośród gęstych traw. Z uwagi na możliwość podtopienia ptaki te czasami wyścielają miejsce lęgu trawami czy mchem. W momencie zagrożenia gniazda sowa zawisa nad intruzem, przeszywa go wzrokiem oraz nerwowo macha i klaszcze skrzydłami. Jeżeli to go nie odstraszy, wyląduje w trawie robiąc przy tym dużo hałasu, aby zwrócić na siebie uwagę. Następnie, udając ranną, odciąga nieproszonego gościa na bezpieczną odległość od gniazda, po czym odlatuje. Bywa że przechodzi do ataku.

Wiosną samica składa najczęściej 6-9 jaj w dwudniowych odstępach i wysiaduje je sama przez około 24-29 dni. W tym czasie samiec dostarcza pożywienie swojej partnerce, a po wykluciu również pisklętom. Młode opuszczają gniazdo już po kilkunastu dniach, ale cały czas przebywają w jego sąsiedztwie i są pod opieką rodziców. Zdolność lotu uzyskują w czwartym lub piątym tygodniu życia i szybko stają się samodzielne. Zwykle samica wyprowadza jeden lęg w ciągu roku, ale czasami, w wyjątkowo obfitującym w pokarm sezonie może wyprowadzić drugi. Wraz z nastaniem jesieni sowy opuszczają swoje terytoria. Niektóre z nich pojawią się na tym samym obszarze w kolejnym sezonie, inne nie wrócą w ogóle lub dopiero za kilka lat.