Sieweczka Obrożna

Maleńka siewka, nieco mniejsza od Szpaka (ale na długich nogach), o dużej, jakby spłaszczonej głowie i bardzo krótkiej szyi. Wierzch ciała ma szarobeżowy, spód biały. W szacie godowej-czoło jest białe, czarna maska obejmuje oczy i górną część czoła, wierzch głowy jest szary. Dziób pomarańczowy z czarnym końcem, nogi pomarańczowe. Oko jest ciemne, z wąską, żółtą obrączką powiekową. Na całej szyi biały pasek, a pod nim czarny pas, rozszerzający się na piersi – obroża, od której wywodzi się nazwa gatunkowa. W locie wyraźnie widoczny biały pasek skrzydłowy. U samic, część czarnych piór ma odcień brunatny. W szacie spoczynkowej czarne partie piór są szarawe

Jak rozpoznać Sieweczkę Obrożną po głosie?

Głos, to fletowe, pogwizdujące „tjui”. Tokujący samiec śpiewa w locie, obracając się co jakiś czas w taki sposób, że raz widać biały brzuch, a raz brązowy grzbiet. Wydaje wtedy przeciągłe, jodłujące „takaalii takaalii takaalii…”

W Polsce w jeszcze w połowie XX wieku była rozpowszechnionym ptakiem lęgowym m.in. nad Wisłą, Bugiem, Pilicą i Wieprzem, obecnie jej liczebność drastycznie spadła. Bardzo nielicznie lęgowa na wybrzeżu i w głębi kraju w dolinach większych rzek.

W okresie przelotów, nielicznie pojawia się w całym kraju, najwięcej obserwacji pochodzi z końca sierpnia i września. Gatunek wędrowny. Odlatuje do października a powraca w marcu i kwietniu. Areał lęgowy obejmuje wybrzeża Skandynawii oraz Morza Bałtyckiego, Wyspy Brytyjskie, Islandię, wybrzeża Grenlandii i północne krańce Rosji. Wyspowe lęgowiska leżą m.in. w Europie Środkowej. Zimuje w Afryce i na Półwyspie Arabskim.

Sieweczka Obrożna występuje na obszarach piaszczystych, żwirowych lub porośniętych niską roślinnością, w sąsiedztwie płytkiej wody, głębokości 2-3 cm. Gniazduje na plażach nadmorskich, nad brzegami rzek, w żwirowniach, na zalewanych pastwiskach nadrzecznych, obrzeżach jezior, polach irygacyjnych, odstojnikach ścieków. Najchętniej gniazduje w skupieniach po kilka lub kilkanaście par, często w koloniach rybitw.

Wyprowadza jeden lub dwa lęgi w roku. Pierwszy rozpoczyna w kwietniu, drugi w czerwcu. Część samic po stracie lęgu przelatuje daleko, nawet ponad 100 km i odbywa lęgi w innym miejscu, zazwyczaj z innym partnerem. Gniazdo jest płytkim dołkiem w ziemi, często w pobliżu linii przypływu, bez wyściółki, czasami wyłożonym kamykami. Zniesienie zawiera zwykle 4 jaja, które wysiadują oboje rodzice przez około 24 dni. Jaja leżą węższymi końcami do środka gniazda. Na dwa dni przed wykluciem się piskląt, pękają skorupki jaj. Po wykluciu, rodzice wraz z pisklętami przebywają na żerowiskach, a nocą ogrzewają je. Młode w razie zagrożenia przywierają do ziemi, a dzięki swemu ochronnemu upierzeniu stają się niewidoczne. W tym czasie, rodzice usiłują odwieść intruza, udając, że są ranni lub chorzy. Młode Sieweczki stają się lotne w wieku około 24 dni.

Sieweczka Obrożna zjada drobne bezkręgowce, żyjące w płytkiej wodzie. Zerując w płytkiej wodzie lub mule, ptaki często uderzają nogą w ziemię, a następnie wydziobują spłoszone drobne zwierzęta.