Kruk

Kruk to ptak wielkości Jastrzębia czy Myszołowa. Waga największych ptaków tego gatunku sięga 2 kg, są one zatem jednymi z największych i najcięższych ptaków śpiewających.

Samce i samice na pozór nie różnią się wyglądem, przy czym samice są mniejsze. Odznaczają się jednolicie czarnym, fioletowo i granatowo połyskującym upierzeniem. Mają silny, do połowy pokryty piórami dziób.

U lecących ptaków uwagę przykuwają masywne, palczasto zakończone skrzydła i charakterystyczny dla tego gatunku ogon w kształcie klina.

Jak rozpoznać Kruka po głosie?

W locie kruki wydają niskie, ale donośne „kruk, kruk, kruk” bądź „kraa, kraa, kraa”. Mają bardzo bogaty repertuar głosów i zawołań. Co ciekawe, nadają też sobie imiona. Podobnie jak wiele innych krukowatych potrafią naśladować różne dźwięki, w tym ludzką mowę.

.

Ten szeroko rozpowszechniony gatunek zasiedla całą półkulę północną. Unika jedynie obszarów bardzo suchych, pustynnych. Do niedawna bytował tylko na terenie rozległych lasów, dziś jednak jest spotykany znacznie bliżej ludzkich siedzib. Szczególnie upodobał sobie skraje lasów i terenów rolniczych. Coraz częściej widywany jest także w miastach. Preferuje miejsca z dobrym dolotem do gniazda, dlatego najchętniej gniazduje w drzewostanach o mniejszym zwarciu.
Kruk jest gatunkiem osiadłym. Obecnie w Polsce można go spotkać na terenie całego kraju, nawet w wysokich partiach gór. Na wschodzie, zwłaszcza na terenie Puszczy Białowieskiej i Puszczy Augustowskiej, występuje liczniej niż na zachodzie.

Kruk to typowy wszystkożerca, ale jego podstawowym pożywieniem jest padlina. Z tego powodu często towarzyszy w polowaniach wilkom, by po ich uczcie zasiąść do własnej, co obwieszcza całemu lasowi głośnym krakaniem. Poza padliną Kruk chętnie korzysta z każdej okazji do zdobycia pokarmu. Nie pogardzi więc słabo ukrytym, młodym zajączkiem ani owocami czy nasionami. Zagląda do ptasich gniazd w poszukiwaniu jaj lub piskląt. Najczęściej żeruje na ziemi, a w pozyskiwaniu pożywienia pomaga sobie nie tylko dziobem, lecz także pazurami.

Kruk ma zwyczaj magazynowania pokarmu w dziuplach drzew lub pod kamieniami. Zimą spiżarnię może założyć nawet w śniegu. Zanim jednak to zrobi, uważnie sprawdzi, czy nie jest obserwowany przez innego ptaka. Zdając sobie sprawę z takiego ryzyka, dokładniej ukryje swoją zdobycz. To oznacza, że potrafi wczuć się w innego osobnika i przewidzieć jego zachowanie.

Kruki są doskonałymi powietrznymi akrobatami. Ich lotniczą wirtuozerię najłatwiej zauważyć w styczniu i lutym, podczas lotów godowych. Wtedy również nasila się aktywność głosowa tych ptaków, a czasem spotyka się koncertujące pary, z których każda ma swój własny repertuar. Pary są monogamiczne i spędzają ze sobą całe życie. Po znalezieniu odpowiedniego dla siebie terytorium intensywnie go bronią, przeganiając każdego, kto naruszy granice.

Gniazdo zakładają wysoko w koronach drzew, najczęściej świerków lub sosen, a na terenach słabo zadrzewionych na skałach lub klifach. Gniazdo jest duże i solidne, zbudowane z patyków i ziemi, wyścielone trawą, mchem oraz sierścią. Oboje partnerzy sukcesywnie je rozbudowują, zatem po kilku sezonach lęgowych może osiągać nawet 1 m wysokości. W tak przygotowanym lokum samica składa 4–6 jaj, w jedno- lub dwudniowych odstępach. Wysiaduje je przez około trzy tygodnie i w tym czasie jest dokarmiana przez samca. Pisklęta wykluwają się ślepe i nagie, matka musi je zatem ogrzewać własnym ciałem. Oboje rodzice zajmują się dostarczaniem pokarmu. Po 5–7 tygodniach młode opuszczają gniazdo. W rewirach rodziców pozostają co najmniej do jesieni, a następnie łączą się w grupy z innymi młodymi krukami. Dojrzałość płciową osiągają po około trzech latach. Najczęściej dożywają wieku 15 lat.