Sowa Śnieżna

Sowa śnieżna to jeden z najokazalszych gatunków sów, wielkością dorównuje Puchaczowi. Jest  ptakiem drapieżnym o przeszywającym spojrzeniu, intensywnie żółtych oczu. Posiada charakterystyczną szlarę, a wokół dzioba długie, pióra czuciowe. Dzięki mocno opierzonym nogom i stopom może poruszać się po śniegu niemal nie zostawiając tropów. Gatunek charakteryzuje dymorfizm płciowy (oraz wiekowy). Biała szata samic jest ozdobiona ciemnymi plamkami, samce są śnieżnobiałe, najwyżej delikatnie oprószone pojedynczymi cętkami. (Ptaki młode są brudnobiałe, gęsto cętkowane).  Samice są też znacznie większe. Dzięki kilkuwarstwowemu układowi piór ptaki te doskonale znoszą arktyczne temperatury.

Jak rozpoznać Sowę Śnieżną po głosie?

Terytorialne nawoływania samców przypominają krótkie, ale głębokie, wielokrotnie powtarzane gruchanie, które niesie się na duże odległości. Głosy ostrzegawcze brzmią z kolei jak szybkie „kho-kho-kho-kho-kho”. Poza tym, jak wszystkie sowy, Śnieżne wydają wiele różnych, często zaskakujących dźwięków.

Sowa Śnieżna to mieszkanka północnych krańców Europy, Azji i Ameryki Północnej. Gniazduje w tundrze lub na górskich płaskowyżach powyżej granicy drzew. Preferuje tereny obfitujące w rozrzucone skały i niewielkie wzniesienia, skąd ma dobrą widoczność na okolicę. Jest to gatunek nomadyczny, który przenosi się na nowe terytoria w zależności od dostępności pożywienia. W czasie wyjątkowo ciężkich zim migruje czasami dalej na południe. Najchętniej podróżuje w małych grupach. W Polsce Sowy Śnieżne obserwuje się bardzo rzadko. Są to najczęściej młode osobniki, spotykane głównie na północy naszego kraju.

Sowa Śnieżna to typowy mięsożerca. Poluje przeważnie o zmierzchu i o świcie, aktywna głównie w ciągu dnia. Podstawę jej diety stanowią lemingi, ale żywi się także innymi gryzoniami, zającami, ptakami. Ataki, gdy z wyciągniętymi szponami „nurkuje” w śnieg,  pod którym znajdują się gryzonie, są bardzo widowiskowe. Aby dostać pożywne zwierzątek ukryte pod grubą warstwą zbrylonego śniegu, wędruje czasami za lisami polarnymi, które opracowały skuteczny system ich lokalizowania. Kiedy lis upoluje leminga, Sowa rusza do ataku i odbiera mu zdobycz. Gdy w środowisku zaczyna brakować lemingów Sowy Śnieżne migrują do miejsc bardziej zasobnych. Zwykle zdarza się to co cztery–pięć lat, zgodnie z populacyjnym cyklem gryzoni. Niektóre, szczególnie młode ptaki opuszczają swoje rodzinne rewiry również wtedy, gdy lemingów jest pod dostatkiem, ale zleciało się tam dużo Sów i zaostrza się między nimi rywalizacja.

Okres lęgowy Śnieżnych przypada na maj i czerwiec. Gniazdo, to niewielkie zagłębienie wydrapane w ziemi, zazwyczaj na szczycie jakiegoś wietrznego wzniesienia, skąd ptaki mają dobrą widoczność na całą okolicę. W tak przygotowanym miejscu samica składa zwykle 4-9 jaj, choć w latach tłustych, o dużej dostępności pokarmu, może być ich nawet 14. Gdy pokarmu brakuje Sowy do lęgów nie przystępują. Pisklęta wykluwają się po około 5 tygodniach od rozpoczęcia wysiadywania. Potomstwem zajmują się oboje rodzice, przynosząc pożywienie przez około 50 dni. Chronią także lęg przed drapieżnikami. Sowy bez obowiązków rodzicielskich większość czasu spędzają siedząc na jakimś  wzniesieniu i obserwując okolicę. Dzięki temu nie tracą energii i trudno je zaskoczyć. Mają niewielu naturalnych wrogów, z których największym jest Puchacz. Ten jednak preferuje ekosystemy leśne, których Sowy Śnieżne unikają. W razie zagrożenia przywierają do ziemi i nieruchomieją, gdy to nie pomaga grożą lub atakują, a że są bardzo odważne potrafią przepędzić nawet wilka. Młode mogą  nawet pływać, a przestraszone doskonale udają martwe.