Szablodziób

Gdy przyjrzymy się uważnie Szablodziobom, szybko zrozumiemy skąd ich nazwa. Ich dzioby są wygięte ku górze, co zaznacza się już u świeżo wyklutych piskląt. Długość dzioba oraz stopień wygięcia pomagają w określeniu płci. Samiec ma dziób dłuższy, ale mniej wygięty, a samica krótszy i silniej zagięty. W teorii proste, ale z większej odległości i przy niewprawionym oku, oznaczanie płci na tej podstawie może okazać się kłopotliwe.

Ten charakterystyczny dziób okazuje się bardzo czułym narzędziem. Ptaki brodząc po płyciznach lub unosząc się na wodzie, trzymają go lekko otwarty i prowadzą ruchem wahadłowym tuż pod powierzchnią wody. Różne drobne żyjątka, które łowią mają niewielkie szanse, aby ujść z życiem. Szablodzioby, gdy jest ich więcej, chętnie żerują w tyralierach, wypłaszając i prowadząc w ten sposób przed sobą swoje ofiary. Przyglądając się tym ptakom, warto również zwrócić uwagę na ich niebieskawe, długie i smukłe nogi, które dodają im nieco fantazyjnego wyglądu. Ich specyficzna budowa (stopa jest zaopatrzona w błonę pławną) sprawia, że pisklęta już po kilku dniach od wyklucia są w stanie doskonale pływać, a nawet nurkować, co ułatwia im ucieczkę w razie zagrożenia.

Jak rozpoznać Szablodzioba po głosie?

Odzywa się głośno i często charakterystycznym, raczej miłym dla ucha „kliup, kliup…” Gdzie i kiedy można zobaczyć XXX? [nagłówek H2] Gdzie i kiedy można zobaczyć? Głównie na wybrzeżach, w płytkich lagunach, zatokach czy w ujściach rzek. Na stałych lęgowiskach Szablodzioby gniazdują w niewielkich, luźnych koloniach.

U nas można je obserwować głównie na przelotach, zarówno wiosną (III-V), jak i jesienią (VII-X). Sporadycznie i pojedynczo gniazdują. Poza Europą spotkamy je także w Azji Centralnej, lokalnie na Bliskim Wschodzie oraz w południowej i południowo-wschodniej Afryce.

Głównie na wybrzeżach, w płytkich lagunach, zatokach czy w ujściach rzek. Na stałych lęgowiskach Szablodzioby gniazdują w niewielkich, luźnych koloniach.
U nas można je obserwować głównie na przelotach, zarówno wiosną (III-V), jak i jesienią (VII-X). Sporadycznie i pojedynczo gniazdują. Poza Europą spotkamy je także w Azji Centralnej, lokalnie na Bliskim Wschodzie oraz w południowej i południowo-wschodniej Afryce.

Po długiej przerwie, nieśmiało i z typową dla siebie elegancją, Szablodzioby zaglądają też do Polski. Ostatnio tu i ówdzie, pojedyncze pary zakładają swoje gniazda, choć czasem zdarza się już 2-6 par w jednej lokalizacji. Większe stadka pojawiają się u nas głownie przelotnie. Ich gniazdo stanowi delikatne zagłębienie w ziemi, blisko wody. Zdarza się, że gniazdują na kopcu z roślin.

Zarówno samica jak i samiec wysiadują jaja na zmianę, przez około 23-25 dni. Pisklęta nie są karmione i od wyklucia żerują samodzielnie. Rodzice wodzą je i ogrzewają, a lotność uzyskują po około 5-6 tygodniach. Po wiekach wybierania jaj z łatwo dostępnych gniazd, niecałe 100 lat temu populacja Szablodziobów załamała się w całej Europie. Obecnie ptaki te powoli odbudowują swoją obecność na naszym kontynencie. Na powrót stają się ozdobą morskich lagun, piaszczystych łach i rozlewisk w dolinach dużych rzek.