Aleksandretta Obrożna

Aleksandretta Obrożna to jedyny gatunek papug, który możemy w Polsce zobaczyć na wolności, przy czym, na ten moment są to pojedyncze ptaki, a ich zasięg ogranicza się do miasta Nysy. Ze względu na jej popularność istnieją hodowle wielu odmian barwnych – od ptaków żółtych (lutino), niebieskich czy albinotycznych po te o różnych kombinacjach tych kolorów. Ptaki dzikie są całe zielone, bez plam, łat czy wzorów. Aleksandretta ma silny, typowy dla papug, zagięty w dół czerwonoróżowy dziób, którego używa do otwierania twardych orzechów, powiększania dziupli, czy wspinania się. Ma duże oczy z pomarańczową tęczówką. U ptaków tych widoczny jest delikatny dymorfizm płciowy: samce mają pod dziobem czarny śliniak przechodzący w wąską obróżkę, która na karku staje się różowo-błękitna – to właśnie tej ozdobie, która pojawia się tylko u dorosłych samców papuga ta zawdzięcza drugi człon swojej nazwy. Szare nogi z  zygodaktylnym ustawieniem palców (dwa palce do przodu i dwa do tyłu) pozwalają tym ptakom wspinać się po drzewach, zwisać z gałęzi i manipulować małymi przedmiotami bądź pokarmem. Aleksandretty najczęściej żerują na drzewach, w małych stadach, ale chętnie wyjadają pokarm także z karmników.

Jak rozpoznać Aleksandrettę Obrożną po głosie?

Odzywają się dużo i często wysokim i donośnym skrzeczeniem. Ich większe grupy mogą być bardzo hałaśliwe.

W Zachodniej Europie ptaki te najczęściej można spotkać w zielonych dzielnicach miast i w dużych, drzewiastych parkach. Osiadłe.

Aleksandretta Obrożna nie jest naszym rodzimym gatunkiem. Uważa się ją za tzw. gatunek obcy, a niektórzy będą też określać ją jako gatunek inwazyjny. Pod pierwszym określeniem rozumiemy zwierzę lub roślinę grzyb czy inny organizm (gatunek) sprowadzony przez ludzi (celowo lub nie) poza jego historycznie udokumentowany zasięg występowania. Aleksandretta od bardzo dawna żyje w Europie. Prawdopodobnie pierwszy sprowadził ją Aleksander Wielki i szybko stała się pupilem bogatych mieszczan oraz arystokracji, choć żyła wtedy w pałacach, a jej populacja była niewielka. W XIX wieku coraz więcej osób zaczęło hodować papugi hobbystycznie. Od drugiej połowy XX wieku ptaki te coraz częściej zaczęły się pojawiać na wolności – najpierw w okolicach Londynu. Nadal nie wiadomo, czy zostały wypuszczone celowo, czy uciekły, a z czasem podbiły przedmieścia, miejskie parki i ogrody. W 1974 roku pewien belgijski właściciel parku rozrywki wypuścił kilka par, aby „uczynić Brukselę bardziej kolorową”. Od tej pory europejskie terytoria Aleksandretty nieustannie się powiększają. W 2015 roku naliczono 85 220 papug w 10 krajach Europy. Wydaje się, że w Polsce pojawienie się Aleksandretty Obrożnej było jedynie kwestią czasu, szczególnie że mają się one całkiem dobrze w dużych miastach u naszego zachodniego sąsiada. W 2018 roku odnotowano pierwszy lęg tych ptaków w Nysie nad Odrą.

Dieta Aleksandretty składa się z nasion, pąków kwiatów, owoców, warzyw i orzechów (te ostatnie otwiera swoim silnym dziobem). Papugi te chętnie zaglądają do karmników.

Aleksandretty zwykle łączą się w pary na jeden sezon godowy. Gniazd jako takich nie budują, zasiedlają dziuple. Wykorzystują też różne otwory i odpowiednie nisze budowlane , a także budki dla ptaków, nawet te przeznaczone dla gatunków dużo mniejszych – powiększenie otworu wejściowego nie będzie dla Aleksandretty problemem. Samica składa 3–4 jaja (maksymalnie 6). Młode opuszczają gniazdo po 6–7 tygodniach.