Trznadel

Tak jak u Kanarka, w ubarwieniu samczyków dominują żółcie, które u Trznadla są dużo bardziej intensywne, do czego zresztą odnosi się drugi człon jego łacińskiej nazw – citrinella. Pierś, boki oraz nasada ogona z mocnym, rudym nalotem. Skrajne sterówki białe od spodu, co dobrze widać, gdy ptak zrywa się do lotu. Na plecach i skrzydłach pióra są zielonkawe, brązowe oraz grafitowoczarne, a wszystkie razem układają się w atrakcyjny wzór. Ubarwienie samiczek oraz młodzieży jest bardziej stonowane, oliwkowo-brązowe. Trznadel jest odrobinę większy od Wróbla i smuklejszy od niego. Charakterystyczny, głęboko falisty lot w połączeniu z piosenką i siedliskiem pomagają w identyfikacji.

Jak rozpoznać Trznadla po głosie?

Jest to jeden z niewielu skrzydlatych śpiewaków, który śpiewa intensywnie od wczesnej wiosny do późnego lata, od szarego rana do wieczora. Aby go usłyszeć i zobaczyć, wystarczy wybrać się na krótki spacer poza miasto. To ptak krajobrazu rolniczego, jeden z pospolitszych i liczniejszych w Polsce.

Poszukując Trznadla warto zwrócić uwagę na wierzchołki krzewów i drzew, linie napowietrzne, wystające kołki i ogrodzenia. Z dużym prawdopodobieństwem usłyszymy dobiegającą stamtąd charakterystyczną zwrotkę, którą do niedawna tłumaczono jako: „Nie będzie suchej kobyle niiic…”. Piosenka Trznadla bywa mylona przez początkujących ptakolubów ze zwrotką śpiewaną przez Ortolana, jego bliskiego kuzyna. Cały czas zresztą, otwarty jest spór o to, czy Beethoven komponując swoją słynną V symfonię inspirował się piosenką śpiewaną przez Trznadla czy może jednak przez Ortolana. Gdy raz usłyszymy i zapamiętamy piosenkę Trznadla, zwykle zaczynamy ją słyszeć przy okazji każdego wypadu za miasto, a to ze względu na jego względną pospolitość i dużą elastyczność siedliskową.

Podobnie jak w przypadku wielu innych gatunków śpiewających, piosenki osobników pochodzących z różnych rejonów mogą różnić się od siebie, a biolodzy wyróżnili do tej pory co najmniej 8 regionalnych dialektów, w jakich Trznadle śpiewają.

Trznadle osiedlają się w śródpolnych zagajnikach, przy krzaczastych miedzach, na skrajach lasów, na wrzosowiskach, przetykanych łąkami parkach, a nawet w ogrodach. Coraz częściej na wsiach i na zielonych przedmieściach. Gniazda zakładają ukrywają w gęstej roślinności, nisko nad ziemią, najczęściej w dobrze nasłonecznionych miejscach. Wychowują w nich do pięciu młodych, które opuszczają rodzinny dom po około dwóch tygodniach.

Trznadel to typowy ziarnojad, czego można się domyślić po wyglądzie jego dużego i silnego dzioba. Wiosną i latem chwyta też owady, które jednak w większości przeznaczone są dla piskląt. Zimą ptaki zbijają się w większe stadka, które mogą liczyć nawet kilkadziesiąt lub kilkaset osobników – często z innymi ziarnojadami – i wszystkie razem koczują po okolicy poszukując pożywienia. Trznadle chętnie odwiedzają przydomowe karmniki.