Sierpówka

Wkrótce po przeprawieniu się przez Bosfor pionierzy zatrzymali się na jakiś czas na granicy dwóch światów, ale chyba tylko po to, żeby jeszcze lepiej przygotować się do dalszej ekspansji. W maju 1940 roku były na Dolnym Śląsku, a wiosną 1945, niczym zwiastuny pokoju, zawitały do Niemiec. Potem były Holandia i Anglia, a w 1959 wylądowały w Irlandii. Dzisiaj potomkowie tamtych zdobywców żyją w całej Europie. Na północy sięgają do Koła Polarnego, a na wschodzie do Uralu, przy czym ptaki z flanki południowej doleciały już do Mongolii i Japonii. Przez Półwysep Iberyjski Sierpówki skolonizowały Maroko i całą Północną Afrykę, a kilka lat temu doleciały na Islandię! W 1982 roku Synogarlice pojawiły się na Florydzie (tu najprawdopodobniej jednak zostały wypuszczone przez ludzi). Dzisiaj są już w Południowej Kanadzie i na Alasce.

Od lat 30-tych Sierpówki przesuwały zasięg swojego występowania nawet 200 – 400 km rocznie. Ornitolodzy nie znają ani jednego faktu tak szybkiego rozprzestrzeniania się jakiegokolwiek ptaka. Nie zatrzymał ich fakt, że polują na nie koty, kuny, jastrzębie i krogulce, a sroki i wrony wybierają im pisklęta.

Sierpówka jest mniejsza od Gołębia Miejskiego i tym bardziej Grzywacza (największego z naszych gołębi). Odznacza się smukłą sylwetką i jednolitym, szarobeżowym upierzeniem. Głowa, a szczególnie pierś i brzuch jaśniejsze, z różowawym nalotem. Na karku charakterystyczna, czarna półobroża z białym obramowaniem górnej krawędzi, zwana też „sierpem”, od którego wzięła się obecna nazwa gatunkowa tego gołębia. Dziób delikatny, jednolicie ciemnoszary. Nogi czerwone, tęczówki oka ciemnoczerwone. Długi ogon wystaje daleko poza końce złożonych skrzydeł. Brak dymorfizmu płciowego w wielkości i upierzeniu.
Młode ptaki ubarwione podobnie, są jednak bardziej matowe, bez półobroży.

Jak rozpoznać Sierpówkę po głosie?

Wołają charakterystyczne uu-HUUU-huu! uu-HUUU-huu!, które szczególnie często słychać wiosną i latem.

W całej Polsce. Gatunek synatropijny – zamieszkuje wsie i miasta, spotkamy ja wśród zieleni miejskiej, w parkach, ogrodach, sadach i na cmentarzach. Osiedla się wszędzie tam, gdzie łatwo można znaleźć pożywienie, schronienie przed chłodem i drapieżnikami. Nie spotkamy jej natomiast na otwartych przestrzeniach, w zwartych kompleksach leśnych i w regionach górskich. Osiadła.
Zimą, na noc, gromadzi się w kępach drzew, tworząc czasami duże stada. W dzień ptaki się rozlatują, a w poszukiwaniu pokarmu zaglądają m.in. do karmników, w okna i na balkony

Typowym pokarmem Sierpówki są głównie nasiona traw, roślin zielonych, tzw. chwastów, zbóż, a także jagody, owoce, jadalne odpadki.

Sierpówki łączą się w pary na całe życie. Gniazdo, które stanowi platforma z drobnych gałązek i korzonków budowane jest w rozwidleniu gałęzi drzewa, we wnęce budynku, a nawet na balkonach, w pojemnikach na kwiaty czy też w karmnikach lub nieużywanych maszynach. Samica składa 2 jaja, niekiedy nawet 6 razy w roku. Jaja wysiadywane są przez oboje rodziców przez 14 – 16 dni. Pisklęta okryte żółtawo-czarnym puchem początkowo karmione są wydzieliną z wola rodziców (tzw. ptasim mleczkiem), później nasionami – po 3 tygodniach stają się lotne i opuszczają gniazdo, ale Sierpówki, to oddani i troskliwi rodzice, więc karmią je jeszcze przez co najmniej tydzień.

Para Synogarlic często okazuje sobie przywiązanie – gruchają jak para gołąbków, a chłodne dnie przeczekują wtulone w siebie dla ciepła i komfortu. Nic dziwnego, że jak się u nas pojawiły, ludzie zaczęli nazywać je Cukrówkami.
Choć Sierpówka występuje w Europie Środkowej od 80. lat wciąż wiele drobnych ptaków wydaje na jej widok głosy ostrzegawcze, gdyż w locie przypomina sylwetką krogulca. Sama zaś jest ptakiem niepłochliwym.