Drozd Śpiewak

Drozd Śpiewak to ptak o krępej budowie, wielkości szpaka. Grzbiet ma w ciepłych odcieniach szarości i brązów, a pierś jasnokremową, gęsto nakrapianą ciemnymi plamkami. Głowę zdobią duże, ciemne oczy.

Z oczu i sylwetki przypomina kosa lub kwiczoła, co nie powinno dziwić, gdyż wszystkie należą do rodziny drozdowatych. Cechuje je bardzo dobre widzenie w ciemności oraz podobne środowisko i tryb życia. Śpiewak w porównaniu z innymi drozdami odznacza się krótkim ogonem.

Jak rozpoznać Śpiewaka po głosie?

Nie tylko śpiewaki pięknie śpiewają, ale tylko te ptaki uhonorowano nazwą związaną ze śpiewem. Być może dlatego, że wczesną wiosną łatwiej je usłyszeć niż zobaczyć – a głos mają naprawdę donośny. Aby lepiej się niósł, zajmują wysokie, gwarantujące dobrą akustykę punkty swojego terytorium.

Operową wirtuozerią popisują się samce. Niektóre w repertuarze mogą mieć nawet 100 „piosenek” – pierwszych z nich nauczyli się od swoich ojców. Wiele kolejnych to również zapożyczenia – od śpiewaków sąsiadów oraz od ptaków innych gatunków. Drozdy doskonale naśladują też dźwięki emitowane przez różne urządzenia. Ulubione fragmenty powtarzają w seriach, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełniają gwizdami, świergotami i szczebiotami. Ich piosenka odznacza się wyjątkową czystością i perfekcją.

Wykonawcy wiedzą, że im bogatsza i lepiej wykonana, tym większa szansa na zdobycie partnerki. Konkurencja jest duża i tylko wyróżnienie się na tle innych śpiewaków zapewni sukces rozrodczy. Ważna jest zatem oryginalna piosenka oraz bezpieczne i zasobne terytorium. Oczywiście doświadczenie przychodzi z wiekiem – im starszy osobnik, tym jego popisowa pieśń jest lepsza. O ile różne frazy muzyczne i zapożyczenia występują tylko w śpiewie i mogą być wizytówką poszczególnych samców, o tyle pozostałe głosy są wspólne dla całego gatunku – wszystkie śpiewaki, gdy są zdenerwowane, wyrzucają z siebie kaskadę ostrych, metalicznych dźwięków, podobnych do tych wykrzykiwanych przez ich kuzynów: kosy czy kwiczoły.

Drozd Śpiewak występuje na terenie znacznej części Europy oraz w niektórych rejonach Azji, a nawet Australii, gdzie został wprowadzony przez europejskich osadników. Spotkamy go w miejscach charakteryzujących się bogatym poszyciem, na łąkach i trawnikach, a także na odsłoniętej lub przykrytej martwymi liśćmi ziemi – w lasach, przyjaznych parkach, sadach i ogrodach. Śpiewak jest ptakiem wędrownym. W Polsce przebywa od wczesnej wiosny do jesieni, na zachodzie kraju niektóre zimują.

Śpiewaka najczęściej spotkamy na ziemi, gdzie poszukuje rozmaitych bezkręgowców. Często zastyga w bezruchu, uważnie się rozglądając i nasłuchując. Zaniepokojony, puszy pióra, aby wydawać się groźniejszym. W jego diecie przeważają ślimaki i dżdżownice, a późnym latem i jesienią także miękkie owoce drzew i krzewów. Należy do ptaków, które żywiąc się nasionami jemioły, pomagają w jej rozprzestrzenianiu się.

O jego obecności w ogrodzie świadczą tak zwane kuźnie – miejsca, w których zgromadzone zostały szczątki ślimaczych muszli. Dziób Śpiewaka jest za słaby, żeby rozbijać nim twarde, wapienne skorupy, ptaki musiały więc wymyślić sposób, żeby dostać się do swojego przysmaku… Chwytają muszlę ze schowanym w niej ślimakiem i zamaszystymi ruchami głowy uderzają nią o kamienie lub inne twarde powierzchnie (kowadło). Kiedy wapienna osłona pęka, wyciągają z niej bezbronnego już ślimaka, oczyszczają z odłamków muszli i połykają.
Gniazdo Śpiewaka to niezwykła konstrukcja. Zazwyczaj jest ukryte w gęstwinie żywopłotów, krzewów lub nisko na drzewach. Samica wyplata je z traw, liści i korzonków. Aby było trwalsze i lepiej chroniło przed zimnem, środek utwardza gliną zmieszaną ze śliną. W tak przygotowanym lokum składa 4–5 turkusowych, nakrapianych jaj. Wysiaduje je przez około dwa tygodnie. Muszą upłynąć kolejne dwa, zanim młode będą mogły rozpocząć samodzielne życie. Śpiewaki wyprowadzają zwykle dwa lęgi w roku.