Remiz

Remiz to ptak mniejszy od wróbla, sylwetką i zachowaniem przypominający sikorę. Czarna maseczka a’la Zorro zakrywająca oczy i okolice małego, ostrego dzioba dodaje mu charakteru i uroku. Maska ta pomaga Remizowi lepiej widzieć nawet w pełnym słońcu. Dzieje się tak, gdyż ciemna barwa skutecznie pochłania światło, dzięki czemu ostre słońce mniej przeszkadza w pracy oczu. Wszystko to wiemy dzięki przeprowadzanym niedawno badaniom nad Dzierzbą Srokoszem i Gąsiorkiem, które noszą podobne maski. U Remizów, w przeciwieństwie do Dzierzb charakterystyczna maska najbardziej zaznacza się u samców w szacie godowej. Jest wówczas szersza niż w szacie spoczynkowej. Grzbiet jest barwy kasztanowatej, spód ciała białobeżowy. Samica ubarwiona jest podobnie, ale jej barwy są bardziej stonowane. Młode są koloru szaro-beżowego i nie posiadają maski.

Jak rozpoznać Remiza po głosie?

Remiz odzywa się delikatnym, cichym, ale wysokim w tonach „tsiuuu”. Niewyróżniająca się piosenka to równie subtelna kompozycja podobnych głosów.

Remiz najczęściej występuje w łęgach i wiklinach, w dolinach większych rzek: nad Odrą, Wartą, Wisłą czy Bugiem (gdzie bywa nawet średnio licznym gatunkiem) oraz w kompleksach stawów rybnych.
Remizy przylatują do nas w marcu i kwietniu, a ostatnie odlatują w listopadzie.
Jest migrantem krótkodystansowym, zimuje w południowo-zachodniej Europie.

Remizy skaczą po najcieńszych gałązkach, prawie nigdy nie schodzą na ziemię. Kąpią się w rosie, a pożywienie zbierają ze zwiniętych liści, wsuwając w nie dziób. Dieta Remizów składa się głównie z drobnych owadów i ich larw, a także pająków. Jesienią chętnie zjadają nasiona pałki wodnej, trzciny, wierzby oraz topoli. Są niespecjalnie płochliwe, więc nie wiodą skrytego trybu życia.

Łacińska nazwa „Remiz pendulinus” – oznacza wiszącego majstra, mistrza. Zapewne został on tak nazwany ze względu na kunsztowne gniazdo, które zawiesza na cieniutkich gałęziach rosnących nad brzegami wód olch, brzóz, czy wierzb, często w sąsiedztwie trzcinowisk. Budowę gniazda rozpoczyna samiec w kwietniu lub maju. Wyplata je z roślinnych puchów na osnowie z włókien. Całość związana jest pajęczyną. Każdy samiec buduje w jednym sezonie kilka takich konstrukcji, aby poddać je następnie wnikliwej ocenie samic. Pani Remizowa wybiera bowiem samca, którego gniazdo wywrze na niej największe wrażenie. Po wybraniu partnera para razem zajmuje się wykończeniem gniazda. Samiec często przygotowuje kilka gniazd z myślą o kilku różnych partnerkach.

U Remizów występują niemal wszystkie poznane systemy rozrodcze: od monogamii, przez poligynię, do poliandrii. Wszystkie typy kojarzeń mogą występować w obrębie jednej populacji. Zarówno samice, jak i samce mogą kilkukrotnie kojarzyć się z nowymi partnerami podczas jednego sezonu lęgowego. Niektóre samice znoszą jaja w kilku gniazdach, żeby w końcu zdecydować się na jednego partnera. Inne porzucają gniazdo w trakcie znoszenia jaj i udają się na poszukiwanie nowego partnera, przelatując niekiedy kilkadziesiąt kilometrów. 70% samców decyduje się potem na samotne wysiadywanie i wychowanie potomstwa. W wielu przypadkach gniazdo porzucają oboje rodzice, wskutek czego przepada cały lęg. Remiz składa 5-8 jaj, które są wysiadywane 12-15 dni przez samicę lub samca. Młode opuszczą gniazdo po 18-26 dniach, ale przez kilka kolejnych dni po wylocie chętnie wracają do niego na noc.

Samiczki wyprowadzają jeden lub dwa legi rocznie. Samczyki mogą zwabić do kilku wybudowanych przez siebie gniazd kilka różnych partnerek.